ساقی از لطف تو در هر دو سرا ممنونم                  بنگر از حسرت دیدار تو چون مجنونم
من آواره میخواره بدنام کجا                                حرمت میکده و جام و می گلگونم
شده بدنامی من ورد زبانها ساقی                        ببر از دایره کون و مکان بیرونم
مدتی از سر خوان کرمت دور شدم                        کس نپرسید چرا غمزده و محزونم
نرود از در میخانه مهرت هرگز                               گرچه مژگان تو هردم بکشد در خونم
کرمی کن در میخانه به رویم بگشا                        که همه هستی خود را به تو من مدیونم
هستی‌ام می‌دهم و کرب و بلا می‌خواهم              غیر از این هرچه دهندم به خدا مغمونم
تا نفس دارم و فریادزنان می‌گویم                            که من از لطف تو در هر دو سرا ممنونم

نام شاعر:مهدی محمدی

دلخوشم من چون گدای این درم               هم گدای فاطمه هم حیدرم
سوی این در هست دائم دست من           نیست حاجت بر سرای دیگرم
آبرویم از در این خانه است                       زین سبب از خلق عالم برترم
تا که آید نام زیبای حسین (ع)                  اشک آید از دو چشمان ترم
روضه‌هایش چون به گوشم می‌رسد          می‌زند بر سینه و دل آزرم
کاش می‌شد کربلا باشم شبی                تا به برگیرم مزار دلبرم
یاد دارم کودکی بودم ولی                        شور عشقی بود دائم در سرم
تا که آیام محرم می‌رسید                        می‌نمودم رخت ماتم در برم
یاد دارم مانده در گوشم هنوز                    گریه‌های بی صدای مادرم
اینچنین می‌گفت با صد شور و شین          من فدای کام عطشان حسین (ع)

نام شاعر:حامد کاظمی

ماه رمضان شد می و میخانه برافتاد

عشق و طرب و باده به وقت سحر افتاد

افطار به می کرد برم پیر خرابات

گفتم که تو را روزه به برگ و ثمر افتاد

با باده وضو گیر که در مذهب رندان

در حضرت حق این عملت بارور افتاد

امام خمینی، دیوان اشعار (تاریخ سرودن شعر 29 شعبان 1407)